Toen je 9 weken oud
was kwam je bij ons en je was een heerlijk puppenkind.
Al kwamen we er wel
snel achter dat jou opvoeden een hele klus zou worden, er zat geen kwaad in
je maar luisteren was niet je sterkste kant en de woordjes foei en mag niet
kwamen niet echt in je woordenboek voor.
Daar kwamen we de eerste keer al
achter toen je er net een paar weken was en je heel stoer met een plant uit
de tuin naar binnen kwam sjouwen je had hem keurig uitgegraven en sleepte
hem met kluit en al over de witte plavuizen de kamer in, toen ik streng zei
foei dat mag niet stond je me kwispelend aan te kijken en sjouwde daarna
vrolijk verder en met plant en al ging je trots in je mand zitten, daarna
hebben we nog menig maal planten terug moeten zetten in de tuin, één
voordeel je sloopte ze niet maar haalde ze er telkens met kluit en al uit.
Wandelen en spelen op de vooroever in Medemblik deden we elke dag en op een
gegeven moment kreeg je door wanneer we richting auto liepen en dan bleef je
een paar meter uit de buurt omdat je nog geen zin had met het gevolg dat het
soms een half uur duurde voor je in de auto zat, toen dachten we je dat af
te leren door in te stappen en net te doen of we wegreden en tja jij was met
je 6 maanden oud slimmer dan ons je bleef boven aan de dijk staan keek
nog even toen we vertrokken draaide je om en liep terug naar het water haha
je zwaaide ons nog net niet uit dus we stopten maar en haalden je op en dan
die snoet erbij zo van ik wist ut wel je gaat toch niet zonder me weg.
En de
keer dat je 5 kwartier met een haas in je bek rondliep die je overigens niet
zelf gevangen had maar in de bosjes vond wel al dood maar nog helemaal
intact zal ik ook nooit vergeten, wel bleef je netjes bij me maar net buiten
handbereik en je
vertikte het om hem af te geven en zo kan ik nog wel uren doorgaan.
Maar
uiteindelijk is jou opvoeding toch aardig gelukt al bleef luisteren een zwak
punt.
Je was tegen alles en iedereen lief zelfs met de postbode kon je het
goed vinden en als je in de tuin was pakte je de post aan die ik dan wel
snel van je over moest nemen voordat je ging snipperen.
Toen je 10 maanden
was werd je 5 keer in 1 maand gegrepen door reuen, terwijl je onderdanig
ging liggen en zelfs je plas liet lopen, en alle keren was het goed raak en
moest je bij de dierenarts langs voor hechtingen, daarna had je het boek reu
uit en vloog ze aan als je de kans kreeg, om te zorgen dat je die kans niet
zou krijgen ontliepen we dus voortaan zoveel mogelijk alle reuen wat vaak
best lastig was maar wat we je nooit kwalijk hebben genomen.
Nieuwsgierig
was je ook en vooral als we aan het klussen of tuinieren waren dan stond je
er met je neus bovenop en het liefst altijd dan ook nog heerlijk in de weg.
Uiteindelijk had je ook ons aardig opgevoed als je wat wilde dan had je daar
een speciaal blafje voor, wilde je b.v. naar buiten dan een ram tegen de
deur en kwam ik niet snel genoeg dan een paar korte mopperblafjes of ik effe
op wilde schieten, hetzelfde verhaal als je de bank op wilde en je een
kontje nodig had toen je last van artrose kreeg.
En wandelen in het bos 2
keer hetzelfde rondje oké maar de derde dag liet je duidelijk merken dat je
die boeken uitgelezen had ging dan slenteren en tja dan kozen we braaf een
andere route zodat je weer wat te snuffelen had.
Jij had geen baasjes, je
had personeel en we hielden zielsveel van je.
Toen Osi er als pup bij kwam
vond je alles goed van haar en als ze met haar messcherpe melktandjes in je
nek hing dan keek je me aan van help eens even dit doet wel zeer maar je
piekerde er niet over om haar zelf een grom te geven daar was je een veels
te grote goedzak voor.
Xander en Renzo waren je grootste vriendjes en zo
lomp als je kon zijn met die kleine mannetjes was je super voorzichtig, als
baby lagen ze in je mand die ik omtoverde tot box en jij ging ervoor liggen
om op te passen zodat ze er niet uit konden rollen.
Je was onze grote lieve
eigenwijze knuffelbink maar wel met een heel eigenwijs willetje en zoals je
je leven op je eigen manier leefde zo heb je het ook op je eigen Elmo manier
beëindigt aan het eind van een mooie vakantieweek waarvan je volop hebt
genoten op zaterdagavond na het eten in je slaap een hartstilstand op een
bomvolle camping in zuid limburg.
Voor jou de mooiste manier om heen te gaan
zo met een volle buik en in je slaap de regenboogbrug over, dat beseffen we
heel goed en zijn er dankbaar voor dat je niet hebt hoeven lijden, maar voor
ons en Osi zo enorm moeilijk te verwerken.
Dat je nog geen 8 jaar mocht
worden doet ons enorm veel verdriet je genoot nog zo volop van het leven dit
voelt zo oneerlijk.
Dag lieve grote stoere kanjer,
dag mannetje Mo van ons, Bedankt voor alle liefde die je ons hebt gegeven we zullen je nooit vergeten en dragen je
mee in ons hart
|